Time flies when you’re having fun :-)

Al weer meer dan vier maand onderweg… 

Hallo allemaal,

In onze vorige blog eindigden we met de vraag: ’Gaan we de camper kopen, of niet? En het antwoord is JAAAAAA :-) En hoe! Na een tijdje gekletst te hebben met de verkoper kwamen we bij de onderhandelingen. De jongen had hem te koop staan voor AUS $ 6500 (hij zegt dat hij hem zelf voor AUS $ 8000 had gekocht!). Wij zeiden: ’Ons budget is AUS $ 5000’, waarop de jongen zei : ’Dat is eigenlijk te weinig, ik heb al eerder een bod gehad van AUS $5200, maar ik wil wachten op een hoger bod’. Wij zeiden: ’Oke, nou dat bedrag willen wij wel evenaren, stel dat je hem niet voor meer verkoopt. Na telefoonnummers uitgewisseld te hebben zijn we weggegaan. De volgende dag kwamen we weer terug in de Car Market (plek voor verkopers in een autogarage) en de jongen stond er nog steeds. Weer met hem gekletst en we kwamen er achter dat hij de campervan wel graag snel wilde verkopen (hij wilde zijn tijd in Australië niet verspillen door weken in een parkeergarage te staan). Op de één of andere manier heeft hij ons toen de voorkeur gegeven en is hij, zonder ook maar iets te onderhandelen, akkoord gegaan met de prijs van AUS $ 5200. De volgende dag mochten we een testrit maken. 

De testrit beviel prima, hij reed als een zonnetje en we waren vooral heel enthousiast over de ’pop-up roof’ (waardoor het een stuk aangenamer is dan in een normale campervan), de tweede batterij en de kingsize matras! Wel hadden we besloten dat we de campervan wilden laten checken door een mechanic, om grote mechanische problemen te voorkomen. Dit was voor de jongen geen probleem, hij dacht dat het wel goed zat (ondanks dat hij er nooit naar had laten kijken). Voor de volgende dag hadden we een afspraak gemaakt. Wat bleek: alle banden moesten worden vervangen, er moesten voor en achter nieuwe remschijven in, een aantal dingen in de motor moesten worden vervangen en er moest een nieuwe benzine- en oliefilter in. Kostenplaatje: AUS $ 1500, BAM! Normaal gesproken ga je dan onderhandelen (dit vinden wij niet nodig of we delen de prijs), maar wij hebben de jongen voor de keus gesteld: Of hij trok dit bedrag van de verkoopprijs af (wat betekende dat hij maar AUS $ 3700 zou krijgen) of we kochten de campervan niet! Na lang nadenken (momentje voor zichzelf, ouders in Frankrijk bellen), tussendoor overhalen (mechanic stond aan onze kant, als je hem nu niet verkoopt krijg je hetzelfde probleem met de volgende verkopers weer) en AUS $ 200  voor de nieuwe banden (investering) zelf bij te betalen, is hij akkoord gegaan! Zonder ook maar iets te onderhandelen!! De mechanic zei al tegen ons: ’Als ik jullie was zou ik nu heel snel de papieren ondertekenen voordat hij zich bedenkt of voordat andere kopers zich aanbieden’, dus dat hebben we gedaan. De volgende dag heeft de mechanic alle reparaties verricht en waren wij de trotse eigenaren van de Ford Maxivan :-)

De dag daarop heeft Bas in het hostel direct aangegeven dat we van plan waren snel te vertrekken. De baas had al eerder aangegeven dat hij het op prijs zou stellen als Bas dit 2 weken van te voren zou melden, zodat hij de tijd had om iemand anders te zoeken. Gelukkig was het geen probleem en mochten we al naar 1 week gaan (we konden natuurlijk gaan wanneer we wilden, maar we wilden het netjes afhandelen). We zijn zelfs met alle medewerkers uit eten geweest (Kim mocht ook mee) op kosten van de baas, erg leuk en gezellig! 

Vrijdag 17 januari vertrokken we uit Sydney. Met de campervan volgeladen en twee Duitse medereizigers (Korbi & Felix) achterin, reden we op naar Melbourne :-) De Duitse jongens hadden nog nooit zo’n comfortabele reis gehad: languit op een matras, met lekkere kussens en zelfs een ventilator (die hadden wij gekocht voor in het hostel) die werkte op de tweede batterij. We zijn gewoon een stuk op weg gereden en voor ’s avonds hadden we een gratis camping opgezocht in Camp 6 (dit boek, met het wegennetwerk en campingplaatsen in Australië, lag in de campervan). Deze camping bleek helaas niet te bestaan; we reden op een gegeven moment op eigen terrein, MAAR we hebben op deze hobbelweg wel de eerste wilde kangaroos gezien! Supervet, ze hupten zo voor de camper langs :D Uiteindelijk zijn we maar niet op het eigen terrein gaan staan, maar wel op een soort van kruispunt iets verderop (zie foto). Het was al laat en we hadden geen zin meer om verder op zoek te gaan naar een camping plaats. Het kruispunt was een soort mix van de afslag naar de eigen weg en er stonden een aantal brievenbussen van de mensen in de buurt. Daarnaast was er niemand op de weg en dachten we er wel veilig te kunnen staan. Na wat gekletst en gedronken te hebben was het tijd om ons bedje op te maken en voor de jongens om hun tentje op te zetten (tentjes, matjes, slaapzak zit allemaal bij de inboedel van de campervan). Ondertussen was het al behoorlijk afgekoeld en was een dekentje geen overbodige luxe. Ondanks dat het overdag behoorlijk warm is koelt het ’s avonds meestal lekker af (we hebben ook nachten gehad dat het nog 30 graden was). 

Na heerlijk geslapen te hebben (we hebben alleen een keer een postbode gehoord) werden de jongens ’s ochtends toch wel op tijd hun tentje uitgebrand. We zijn toen verder gereden richting Canberra, de hoofdstad van Australië. Ondanks dat het zaterdag was, was het behoorlijk uitgestorven in de stad. Bijna alle winkels zaten dicht en er waren bijna geen mensen op straat. Totaal niet te vergelijken met Sydney of Melbourne, en dat noemt zich de hoofdstad :p Natuurlijk zijn we ook nog naar het Parliament House geweest, we mochten zelfs gratis binnen een kijkje nemen, en zijn we langs de Nederlandse (en Duitse) Ambassade gereden. Omdat het bloedheet was hadden we, na een tip van een medewerker bij het Parliament House, besloten naar een meer te gaan en daar te gaan bbq-en. Na wat inkopen te hebben gedaan bij de supermarkt en eenmaal aangekomen bij het meer, begon het weer een beetje om te slaan. Ook kwamen we erachter dat er geen bbq’s waren. We zijn toch het meer even ingedoken (de verkoeling was heerlijk), maar na de eerste regendruppels zijn we maar weer verder gegaan op zoek naar een camping. Hadden wij weer; altijd mooi weer, willen wij voor de eerste keer gaan bbq-en (heerlijk vlees etc. gekocht), gaat het regenen. Gelukkig hadden ze op de camping ook bbq’s, welke ook nog eens overdekt waren, waardoor het toch nog door kon gaan :-)

De volgende ochtend hebben we opnieuw een poging gedaan om in Canberra de stad in te gaan, maar het was niet veel drukker. We hebben in het winkelcentrum even wat gegeten en zijn toen verder gereden. Op aanraden van een vriend in het hostel zijn we via de Snowy Mountains gereden, dit zou heel mooi moeten zijn, wat ons nogal tegen viel (er was natuurlijk geen sneeuw te zien). Daarnaast was de route erg om en onzuinig, het was berg op en berg af. De hellingen waren zelfs zo steil dat we een tijdje moesten stilstaan, omdat de remschijven begonnen te roken (en ja we hadden de automaat in de eerste versnelling ;-) Een andere bijkomstigheid was dat één van de Duitse jongens de volgende dag moest werken en we dus niet ergens konden overnachten, we moesten door naar Melbourne, wat resulteerde dat we de volgende ochtend rond 5 uur aankwamen. De Duitse jongen heeft achterin de campervan nog geprobeerd een paar uurtjes te slapen en is toen door naar zijn werk gegaan. Dat moet een zwaar eerste dagje voor hem zijn geweest ;-)

Wij hadden ondertussen al een camping gevonden, maar daar konden we niet op omdat het zo vroeg was. We hebben de campervan toen ergens geparkeerd op de parkeerplaats van een buiten bowlingbaan. We ontwaakten rond 13.00 uur en de parkeerplaats stond toen helemaal vol met auto’s. Het bleek een hobbyclub voor oudjes te zijn. Ze keken ons allemaal aan toen wij met ons slaaphoofd uit de campervan stapten, haha. Vervolgens zijn we naar de camping gereden, waar we nu al weer 1,5 maand staan. De camping is goedkoop (belangrijkste punt), schoon, heeft een keuken en tv-kamer (waar bijna nooit iemand is), een zwembad (ook niet verkeerd met de hitte) en lekkere douches . De reden waarom we hier zo lang blijven staan is omdat we op zoek gingen naar werk. Wederom was het voor Kim erg lastig om aan werk te komen. Het blijkt dat ze nou eenmaal vaker grote sterke mannen nodig hebben :-( Beide hebben we verschillende advertenties op Gumtree (soort marktplaats) gezet, waarna we wel reacties kregen. Deze waren erg uitlopend. Dit ging van massages (wat erotische massages bleken te zijn), voet fetish  (iemand die aan je voeten wil likken) tot de vraag of je een leren broek had (vrienden van ons zeiden al: ’werk is werk’) naar toch ook wel serieuze reacties. Zo had Kim meerdere dingen lopen: één bij een autogarage waar ze iemand voor een combinatie van receptie en sales zochten en één bij iemand die meerdere websites bezat en die iemand zocht voor customer service, social media etc. Helaas liepen deze beide op niets uit. Daarnaast heeft Kim bij allerlei bedrijven gesolliciteerd; van benzinestations, supermarkten tot MacDonalds. Zelfs bij de McDonalds zeiden ze dat ze iemand hadden gevonden die ’geschikter’ was voor de functie, terwijl ze een goede opleiding heeft, had ingevuld dat ze 24/7 beschikbaar was en om de hoek woont! Conclusie: te oud? te slim? geen Australische? Zeg het maar…

Gelukkig had Bas al wel snel werk als verhuizer. Hij had zich in Sydney al bij een uitzendbureau (Labouring Solutions) aangemeld (daar hadden ze toen geen werk voor hem) en kon via hun bij het verhuisbedrijf Grace aan de slag. Grace Removals is het grootste verhuisbedrijf van Australië en heeft 44 vestigingen. Bas werkt voor de divisie Business Services dat verhuizingen voor bedrijven verzorgt. Het is erg afwisselend werk en je komt overal (grote multinationals in de stad, defensie, de haven van Melbourne, etc.) Bij verhuizen denk je snel aan saai en zwaar werk, maar aangezien ze al 100 jaar ervaring hebben met verhuizen verloopt alles perfect en soepel. Met diverse hulpmiddelen maken ze het zich zo licht als mogelijk. Vanwege absurde Health & Safety regulations mogen medewerkers nog geen pennenbakje zelf verhuizen. Deze regulations en het feit dat Grace het contract voor alle verhuizingen heeft resulteert soms in een volgende werkdag: 6 am start at Garce Depot. Samen met een collega in een grote vrachtwagen naar de client, duur: 1,5 uur-2 uur. Bij de client de lading inladen, jawel één bureaustoel. Lading naar de bestemming rijden, duur: 2 uur-2,5 uur. Kosten voor de client, een kleine $ 1000. Zal wel een cultuur verschilletje zijn, zie dit namelijk nog niet zo snel in Nederland gebeuren (hoop ik!) Een nieuwe bureaustoel bij de Ikea online bestellen en laten bezorgen is goedkoper lijkt mij :-/ Maar ach wie ben ik ;)

We hebben ons ook ingeschreven bij een ander uitzendbureau, de uren bij Grace zakten een beetje in en dit uitzendbureau doet meer dan alleen labouring werk (ook werk voor Kim). Het beloofde veel goeds: beter loon, meer werk. De vrouw dacht dat ze ons wel bij het bedrijf Delta Pak binnen kon krijgen, een bedrijf dat natte schoonmaak- en babydoekjes en schoonmaakmiddel maakt. Dit viel helaas een beetje tegen. De week erop heeft Bas twee dagen kunnen werken en voor Kim hadden ze niets. We zijn toen (een beetje kwaad) weer naar het kantoor geweest om te vragen hoe dit nou kon en het bleek dat veel bedrijven geen ’travellers’ willen hebben (hier waren we zelf ook al achter). Ze moeten de mensen dan inwerken waarna ze al snel weer vertrekken (daar hebben ze op zich wel een punt, maar het is erg vervelend voor ons). Net toen we wilden gaan, kwam er een telefoontje binnen dat ze iemand nodig hadden bij Delta Pak (er was iemand ziek naar huis gegaan). Of Kim daar zo snel mogelijk kon zijn. Wij huppakee in de auto, snel langs de K-Mart (De je-kunt-alles-bij-ons-kopen-voor-een-adsurt-lage-prijs winkel) om schoenen met stalen neuzen te halen (is overal verplicht hier) en zo snel mogelijk naar Delta Pak. Dit was één voet in de deur. De volgende dag kon Kim daar ook weer werken. De week erop 3 dagen en voor aankomende week 5 dagen! Ook Bas heeft de afgelopen week 6 dagen bij Grace kunnen werken en veel overuren kunnen maken. Hij is nu ook aardig binnen bij Grace en moet ook volgende week weer werken. Eindelijk: het sparen is begonnen :D

Ondertussen zijn we ook al een aantal keer de stad van Melbourne in geweest (onze camping ligt een behoorlijk eindje van het centrum vandaan). Dit om een aantal keer te meeten met de Duitse jongens en om de stad te bezichtigen. Zo ook met Australia Day (26 januari), erg leuk om te zien hoe trots Australiërs zijn op hun land. Ze lopen allemaal met vlaggetjes, speciale kleding etc. Natuurlijk zijn we ook nog even langs het stadium, waar die dag de finale van de Australian Open werd gespeeld, geweest. We hebben de wedstrijd niet gekeken, omdat de kaartjes echt abnormaal duur waren en degene voor in het stadium waren natuurlijk al uitverkocht (er waren ook kaartjes te koop voor op het veld van waar je naar een groot scherm kon kijken). Wat ook bijzonder was, is dat er allemaal piano’s verspreid in het centrum stonden. Bij sommige piano’s stonden veel mensen te luisteren, omdat iemand een concertje aan het geven was.  

Verder zijn er in de staat Victoria (waar Melbourne ligt) erg veel bosbranden geweest. Gelukkig hebben wij er niet veel van meegemaakt en zaten we veilig. Wel hebben we op het nieuws gezien hoe verschrikkelijk deze branden zijn en wat ze allemaal wel niet verwoesten. Door de enorme droogte waar we in de tijd mee kampten (hittegolf) en de wind verspreidde het zich razendsnel. Mensen moesten (vaak uit voorzorg) hun huis uit om te voorkomen dat ze vast zouden komen te zitten tussen het vuur, maar ook veel huizen zijn afgebrand. Op een gegeven moment was heel Melbourne gecoverd in ’smog’, maar dit was gelukkig het enige wat wij er van hebben meegemaakt.

Sorry dat het zo lang duurde voor de volgende blog, maar door dat we werken en het leven hier aardig ’’normaal’’ begint te worden vergeten we vaak de blog :-) Zodra we genoeg geld gespaard hebben en weer ’on the road’ zijn zullen we meer dingen beleven en zullen we vaker een blog posten! Zó, nu hebben we dit gezegd dus dan moeten we het straks ook waarmaken ;-) oeepss.. haha

Tot de volgende keer maar weer :-)

Cheers en groetjes vanuit Down Under

Bas & Kim