Friends, dolphins and island life

Good day everyone,

Hierbij weer een update vanuit het prachtige Moreton Island: het gaat goed met ons :-) We hebben een zeer geslaagde mini vakantie achter de rug, we werken met dolfijnen, we kunnen veel uren maken in de housekeeping en het leven op het eiland bevalt ons goed.

Laten we beginnen met onze mini vakantie samen met onze vrienden Ricky en Lianne. Wat was het geweldig (en in het begin een beetje onwerkelijk) om weer eens bekenden in levende lijve (en niet via Skype) te zien. En wat hebben we het leuk gehad samen! We ontmoetten elkaar maandagavond 14 juli bij de haven, nadat wij de boot vanaf het eiland hadden genomen. Na alle omhelzingen en het showen van elkaars campervan zijn we naar een supermarkt gereden voor wat boodschapjes en zijn we vervolgens doorgereden naar ons favoriete gratis plekje bij het meer. Hier hebben we tot ’s avonds laat gezellig gezeten en gekletst (je hebt een boel te bespreken wanneer je elkaar 9 maanden niet hebt gezien ;-)), letterlijk tot onze oogjes dichtvielen. De volgende ochtend hebben we heerlijk ontbeten en zijn we vervolgens richting Surfers Paradise gereden. Hier hebben we langs de boulevard geslenterd en zijn we het stadje in geweest. Aan het eind van de middag zijn we alvast richting het noorden gereden, omdat we de volgende dag naar Australia Zoo zouden gaan. 

We hadden al een camping opgezocht via onze app ’Wikicamps’, maar toen we daar vervolgens aankwamen leek het alsof de camping niet bestond (er stond een bordje met ’Private Property’). We zijn weer een stukje teruggereden en toen vervolgens op zoek gegaan naar een nieuwe camping. Het was wat later dus we besloten een aantal campings te bellen; of ze namen niet op, of ze zaten vol. Hmm en nu? We besloten het weggetje weer terug te rijden en onze camper daar gewoon te parkeren, het was een beetje achteraf en niemand zou ons daar zien staan. Toen we vervolgens terugreden, zagen we ineens wel een (best groot) camping bord staan. Het was pikkedonker en het bord was zo oud en vervallen dat we hem de eerste keer niet hadden gezien. Dus wij het weggetje van ’Private Property’ in; een beetje mysterieus: het was mistig, de weg was super hobbelig en er was niets te zien. We waren benieuwd wat er zou komen. Uiteindelijk kwamen we bij een huis aan waar een bordje met ’office’ stond. Bas en Ricky liepen er heen, waar vervolgens een vrouw open deed. Ze kwamen in gesprek, waarbij de vrouw ineens vroeg: ’Hoe komen jullie hier zo terecht?’. Waarop Bas en Ricky zeiden: ’Via de app Wikicamps, hoezo?’. Bleek dat het een nudistencamping was!! Maar als wij er comfortabel bij waren, waren we meer dan welkom. Ehmm.. nouja goed.. het was al laat en we konden geen andere camping meer vinden. Laten we het maar doen dan. Na onze campers (ver weg van alle andere campinggasten) te hebben geparkeerd gingen we aan de slag met een kampvuur, wat versnaperingen en drankjes erbij: The Australian Dream :-)

Daarna was het tijd voor een douche (dat was immers waarvoor we op een betaalde camping wilden staan). Met onze hoofd- en zaklampjes gingen we op zoek naar het gebouw, en je raadt het al: open douchjes (ja als je toch al naakt rond loopt hebben muren om de douche natuurlijk geen zin). Op zich niet een heel groot probleem (als vrienden onder elkaar), maar om dit nou met de hele camping te delen. Dan maar een bikini aan. Gelukkig zijn we geen andere (naakte) mensen tegengekomen, phieeuw. Ook niet op de camping verder, het was winter, daar hebben we geluk mee gehad.

De volgende dag gingen we naar Australia Zoo, super vet! Zo veel en zulke grote krokodillen hadden we nog nooit gezien. Ook zijn we naar een krokodillenshow geweest. Enorm groot opgezet; er was gewoon een heel stadium! De show begon met allerlei volgens, roofdieren en reptielen, vervolgens kwam er een kleine alligator waarna de grote krokodil werd binnen gehaald. Super gaaf. Natuurlijk werd er ook veel gesproken over Steve Irwin. Verder hebben we allerlei dieren gezien; van tijgers, giraffes, zebra’s en neushoorns tot koala’s, kangaroos en alle andere inheemse dieren die Australië rijk is. Toen we aan het einde van de middag alles in het park hadden gezien, zijn we nog naar het dierenziekenhuis iets verderop geweest. Hier kon je meekijken (van achter glas) hoe de dieren werden geopereerd en zagen we dieren (met gips en al) die al geopereerd waren. Daarna zijn we naar een supermarkt gereden om boodschappen te doen voor de barbecue (iets waar we erg naar hebben uitgekeken, omdat het eten in de staff room op het eiland niet altijd even lekker is)! Toen de boodschappen eenmaal binnen waren hebben we gebbqt op een rustplek langs de weg. Dat is hier overal in Australië (vanwege de grote afstanden) en in veel gevallen is er ook een bbq aanwezig. Na heerlijk genoten te hebben van de bbq zijn we naar een camping gereden, die we dit keer al wel vast van te voren hadden geboekt ;-) 

De volgende dag was het tijd voor ons om boodschappen te doen. Voornamelijk snoep, chips, blikjes drinken en alcohol. Dit omdat er op het eiland maar één klein supermarktje is waar de prijzen enorm zijn (lees: drie dubbele prijzen). Dus heel veel inslaan en proberen er zo lang mogelijk mee te doen (al is dat soms lastig voor Bas ;-)). Tussen het winkelen door zijn we ook nog langs ’Het Winkeltje’ geweest, een winkel met allerlei Nederlandse lekkernijen. Hier hebben Ricky en Lianne ons getrakteerd! Ze wilden ons eerst op gebak trakteren, nog voor Kims verjaardag, maar toen we er eenmaal waren en zagen dat ze ook frikandellen en broodjes kroket hadden hebben we daar toch de voorkeur aangegeven. Wat kun je dat soort dingen missen. Nog even wat dingetjes gehaald in het winkeltje (drop, gekleurde muisjes, biggekoppetjes en een kaneelstok) en toen was het tijd voor de laatste supermarkt. De tijd begon te dringen, omdat we om 17.00 uur met de boot terug moesten. 

En jullie raden het al; daar ging het mis. Aangekomen bij de Aldi doen we beide de deur van de auto op slot zonder de sleutel te gebruiken. Vraagt Bas aan Kim: ’Jij hebt de sleutel toch?’. Kim:’Ehmm nee, jij reedt, dus als het goed is heb jij hem’. Nou nee dus, zat de sleutel nog in het contact! Oke, Houston we’ve got a problem.. Na allerlei pogingen om de deur toch nog zelf open te krijgen, (raam naar beneden duwen, met een fles het knopje omhoog proberen te laten ploppen) hebben we een slotenmaker moeten bellen. Maar omdat dit te lang zou duren moesten we ook alvast ons werk bellen dat we de boot zouden missen en dus niet op tijd op het werk konden komen. Gelukkig was dit niet een heel groot probleem en hebben we de boot voor de volgende ochtend kunnen boeken. Het positieve aan het verhaal: we konden nog een avondje langer met Ricky en Lianne doorbrengen!!! Dan nog maar een keer bbqen, heel vervelend…

Laten we nu weer verder gaan met ons dagelijks leven op het eiland: naast de housekeeping werken we namelijk met (wilde) dolfijnen!! In de vorige blog zeiden we al dat we ons hiervoor hadden opgegeven en we zitten nu al een behoorlijke tijd in het Dolfin Care Team: echt super vet! Dit houdt in dat we gasten begeleiden bij het voeren van de dolfijnen. Dit lijkt makkelijker dan het is, aangezien er erg veel Aziaten op het eiland zijn, die er soms helemaal niets van begrijpen (vooral omdat ze slecht Engels spreken, en te dom zijn om te poepen oef mag ik dit zeggen, ja dit mag ik zeggen;)).

Elke avond rond 18.00 uur komen er rond de tien wilde dolfijnen bij de jetty (pier), wachtend om gevoerd te worden. Door middel van een sonar systeem weten de dolfijnen precies wanneer het programma begint en ze weten in welke laan ze moeten gaan liggen, hoe bijzonder is dat??!! Ook hebben alle dolfijnen een naam: zo liggen in de eerste laan Echo en Nari, in de tweede laan Tinkerbell, in de derde laan Tangles en Zephyr, in de vierde laan Rani en in de vijfde laan Silhouette en Storm. Daarnaast zijn er nog twee baby’s, Luna en Cruze, die vrolijk en speels rondzwemmen tijdens het voeren (zij eten nog geen vis, omdat ze nog melk bij hun moeder drinken). Er is behoorlijk wat informatie over de dolfijnen beschikbaar, zoals een stamboom, hoe hun vin er uit ziet, leeftijd, geslacht en dingen die de dolfijnen hebben meegemaakt (zo is een dolfijn een keer aangevallen door een haai), aangezien het dolfijnen programma sinds 1992 actief is. Tangalooma is zelfs de enige plek in de wereld waar je wilde dolfijnen kan voeren.

Voordat we beginnen met het voeren van de dolfijnen samen met de gasten doen we eerst een staff feed, hierbij kijken we hoe het met de dolfijnen gaat. Daarna is het tijd om te voeren samen met de gasten. We vertellen een verhaaltje over de desbetreffende dolfijn en zorgen ervoor dat de gasten hun hand diep genoeg onder het water houden, naar de camera kijken voor de foto en de dolfijn niet aanraken etc. (dit is verboden, omdat het wilde dolfijnen zijn). Sommige dolfijnen zijn heel lief en pakken de vis rustig uit je hand, anderen hebben wat meer trek en grissen de vis uit je hand haha. Ook zijn er een paar dolfijnen die een beetje ondeugend zijn, en wanneer het ze te lang duurt voordat ze de volgende vis krijgen, porren ze met hun hoofd tegen je benen of vertrekken ze naar een andere laan. Hopend dat ze daar een visje kunnen scoren. De kunst is dan om ze weer terug te lokken naar de goede laan. Wanneer alle gasten zijn geweest doen we op het einde nog een staff feed. Wanneer het niet druk is geweest, betekend dit dat je zelf extra veel vis kan voeren ;-) Een momentje met de dolfijn(en) alleen, super gaaf! 

Verder hebben we de laatst twee weken enorm veel uren kunnen maken in de housekeeping. Van 28 juli tot 6 augustus was het Lebaran, wat inhield dat mensen uit Indonesië kwamen vieren dat de ramadan voorbij was. Het hele resort was volgeboekt! In 6 dagen heeft Kim 67 en Bas 71 uur gewerkt!!  In een normale week maakt Kim vaak tussen de 48/55 uur en bas tussen de 50/65 uur. In de vorige blog zeiden we dat het werk goed te doen is, dat is nog steeds wel zo, maar op het moment van schrijven van die blog zaten we nog in training. Dit betekent dat je met iemand meeloopt en dus met z’n tweeën een kamer doet. Dat is nu niet meer zo, wat betekent dat je bijna altijd alleen werkt, wat het wel een stuk pittiger maakt. Zo heb je bijvoorbeeld in het Kookkaburra gebouw 40 minuten voor een kamer (dat is al flink doorwerken), maar in het weekend heb je maar 30 minuten (dat is echt rennen, vliegen, zweten!!). Met Lebaran moesten we zelfs de hele twee weken alles in 30 minuten doen. Wat moeten we allemaal doen in die (30)40 minuten?? Nou: bedden opmaken (soms 2, maar soms ook 4!), keukenblok (koffiekopjes en wijnglazen controleren, koffie/thee bijvullen, ijsblokjes/waterkan vullen), badkamer (douche, wastafel en wc schoonmaken), hele kamer afstoffen, zorgen dat spiegels en ramen schoon zijn, stofzuigen en dweilen. Het Kookaburra gebouw zijn echt hotelkamers, verder hebben ze nog de blocks (A, B, C, D en E), villa’s, Deep Blue (hele luxe appartementen) en de huizen boven op de heuvel. Gelukkig voor Bas heeft hij promotie gemaakt, yeah. Hij is nu Team Leader en werkt alleen nog maar in de Laundry, niet meer schoonmaken dus! Hij is verantwoordelijk voor de machines, mensen en de dagelijkse taken in de Laundry. Niet dat dit minder zwaar is aangezien de wasmachines en drogers ’’iets’’ groter zijn dan de gemiddelde wasmachines thuis. En het laden van deze machines 6 dagen per week 10 uur lang is een behoorlijke work out. Gelukkig krijg je als Team Leader ook iets meer betaald :P

Ook heeft Bas naast housekeeping en dolfijnen een derde baan weten te scoren, namelijk Quadbike tours. Wanneer er bij de quads een extra persoon nodig is springt hij bij. Dit gebeurt altijd een paar keer in de week, een zeer fijne afwisseling. Werken in het quad departement houdt in dat Bas tours verzorgd op het eiland. Er zijn diverse Quad tracks (van beginner tot gevorderd) waarover de gasten worden meegenomen. Na een uitgebreide training en verkenning van alle tracks mag hij nu ook tours zelf leiden. Dit is toch wel het leukste werk om te doen! Genieten op de quads en wanneer je met een tour over het strand terug naar het resort rijdt met de zon die in de verte in de oceaan onder gaat waardeer je het leven op dit prachtige eiland enorm! Het is echter niet altijd fun and pleasure in de quads. Zoals eerder genoemd zijn er zeer veel en diverse tracks op het eiland, met de nodige gevaren. Bomen, rotsen, cliffs en bovenal de persoon zelf op de quad vormen een gevaar. Aangezien veel Aziaten de quad tours doen is het zeer uitdagend een tour veilig te laten verlopen. Voor het resort is de Aziatische markt de voornamelijkste doelgroep, oftewel het resort zit er vol mee;) Begrijp ons trouwens niet verkeerd! Wij zijn absoluut niet racistisch of neerbuigend naar deze mensen. Je zou ons het beste begrijpen wanneer je met deze mensen moet werken of je zou ons iig iets beter begrijpen wanneer je al eens in een van de Aziatische landen bent geweest. Afijn veel van deze mensen hebben nog nooit van een quadbike gehoord of gezien, laat staan gereden. Het begint met de helmen. Wanneer er iemand voor je staat die zijn helm achterste voren op doet (je kijkt dus naar de achterkant van een helm) en wacht tot jij zijn helm kan vast klikken (even voor het juiste beeld, ja die persoon ziet dus niks aangezien de achterkant van de helm voor zijn gezicht zit) dan zakt je de moed toch wel een beetje in de schoenen. Bas moet namelijk een persoon op een quad VEILIG over een parcours meenemen. Nou lijkt één zo’n persoon niet zo moeilijk zijn, maar vaak is het een groep van 10 personen. Geen van alleen spreekt Engels of Nederlands (dat zou fijn zijn joh) en Bas spreekt geen Manderin (nee niet het fruit, maar chinees). Er gebeurd dan ook altijd wel wat in een tour. Iemand slaat over de kop, rijdt de bossen in of crashed op een andere mannier. Het blijft dus altijd afwisselend en fris met de quads;)

Naast het vele werken proberen we ook te genieten op het eiland. Zo heeft Kim al een helicoptervlucht gedaan op haar verjaardag, hebben we de Eco Marine Tour gedaan waarbij we een Dugong hebben gezien, hebben we gesnorkeld en gepaddle board. Ook gaan we soms lekker uit eten of gezellig naar de bar of chillen we lekker op het strand. Daarnaast zijn we naar de Ekka geweest, een festival in Brisbane. Over een week hebben we weer twee dagen vrij gevraagd, omdat we weer gaan meeten met vrienden uit Nederland. Stefanie en Mark, de newly weds, die op dit moment op huwelijksreis zijn. Hier kijken we heel erg naar uit!

Dit was het weer voor deze keer, tot te volgende keer maar weer.

We missen jullie!!

Bas & Kim

P.S. De foto’s zijn te vinden in het mapje ’Moreton Island’ en ’Mini Holiday with Ricky & Lianne’